Zorgstandaard Chronische Pijn: “Patiënt activeren”
V
olgens het eindconcept van de Zorgstandaard Chronische Pijn wordt chronische pijn, in tegenstelling tot acute pijn, in belangrijke mate veroorzaakt door sociale en psychologische factoren. Het hoofddoel van de behandeling is daarom niet het bestrijden van de pijn, maar het activeren van de patiënt.
In een systeem van getrapte zorg wordt zo nodig een multidisciplinair team ingeschakeld dat werkt vanuit het ‘biopsychosociale model’. Het gedrag van de patiënt moet veranderen, eventueel met cognitieve gedragstherapie. De oorzaak van de pijn is daarbij doorgaans om het even.
De ME Vereniging Nederland heeft in een kritische reactie laten weten, de standaard niet te autoriseren. Naar het oordeel van de vereniging voldoet de standaard niet aan redelijke kwaliteitseisen, en zijn de aanbevelingen ronduit schadelijk.
Samenwerkingsverband
De zorgstandaard is een coproductie van de Dutch Pain Society en het Samenwerkingsverband Pijnpatiënten naar één stem, gefinancierd door onder andere het Zorginstituut Nederland en PGO Support. De ME Vereniging Nederland is deelnemer aan het samenwerkingsverband, maar werd buiten dit project gehouden.
In de werkgroep die de standaard vaststelt ontbreekt het patiëntenperspectief. Maar ook voor het verschijnsel pijn belangrijke medische disciplines zoals neurologie en reumatologie, zijn niet bij het project betrokken. Het Samenwerkingsverband werd vertegenwoordigd door een (inmiddels ex-) bestuurslid van de ME/CVS-Stichting Nederland, zelf psychotherapeute, en de bestuursvoorzitter van de Patiëntenvereniging CRPS te Nijmegen.
Het CBO, dat aan de tekst schreef, ging tijdens de rit voor de tweede maal failliet.
De standaard verwijst veelvuldig naar de eerder bij het CBO verschenen Richtlijn SOLK, hoewel de meeste aandoeningen waarbij pijn een hoofdklacht is, waaronder ME, niet tot de lichamelijk onverklaarde klachten behoren.
Pijn vervangt vermoeidheid, behandeling blijft dezelfde
Met deze standaard wordt beoogd, dezelfde gedragstherapeutische benadering te introduceren voor chronische pijn, die eerder bij chronische vermoeidheid is mislukt en patiënten onnoemelijk veel leed heeft bezorgd. Als de aanbevelingen worden opgevolgd, zullen grote groepen patiënten exact dezelfde ondeugdelijke behandeling krijgen voorgeschreven, alleen heet het dan pijnbehandeling.
Citaten uit de standaard
- “Pijn is een persoonlijke ervaring.”
- “Bij acute pijn is meestal een directe relatie tussen weefselschade en pijn als alarmsignaal. Bij chronische pijn is deze relatie minder sterk.”
- “Het beweeggedrag is inadequaat als de patiënt beperkingen ervaart in het dagelijks functioneren.”
- “De partner kan een ongunstig beloop van de pijn in de hand werken.”
- “Aan iedere patiënt moet worden uitgelegd wat pijn inhoudt. Benadrukt moet worden dat pijn een multifactorieel probleem is van weefselschade in combinatie met psychosociale factoren.”
- “Pijnvermindering is geen primair behandeldoel.”
- “Als patiënten nog onvoldoende een actieve leefstijl hebben gerealiseerd tijdens hun behandeling kan overwogen worden hen te verwijzen naar een beweegprogramma chronische pijn.”
- “Als er aanwijzingen zijn voor een specifieke, somatische oorzaak van de pijn wordt deze oorzaak zo mogelijk behandeld waarbij een biopsychosociale benadering in acht wordt genomen. In principe vindt de behandeling plaats in de eerste lijn.”
Zorgstandaard Chronische Pijn
